RUZIE

Dát zag ik nou toevallig! Terwijl hij quasi achteloos achter zijn zus langs waggelt, geeft mijn zoon ineens een kort maar venijnig rukje aan haar haren. Negen van de tien keer zal het anders zijn, maar dit keer deed gaf zij werkelijk geen aanleiding. Ze zit heel lief op de grond met duplo te spelen. Ondanks het verrassingseffect, reageert ze zeer alert. Als in een reflex geeft ze hem een flinke soejang, zodat hij zijn wankele evenwicht verliest en omver dondert. Omdat haar wraak eigenlijk meer een schrikreactie is, komt de dreun veel te hard aan. Gebrul en gekrijs. In een stortvloed van tranen steekt hij zijn armpjes uit naar papa voor troost. Veiligheidshalve begint zij ook maar vast wat te snikken, want die rekent op een uitbrander. Maar dit keer heeft papa nou eens gezien wat er gebeurde en de schellen vallen me meteen van de ogen. Mama is voorlopig nog niet thuis, de afwas is aan de kant, de krant gelezen en dus is het een uitgelezen moment voor een stukje opvoeding aan de hand van de dagelijkse praktijk. Dat vind ik tenminste en het deert me niet dat ik de enige ben die dat vind.

'Eigen schuld, dikke bult,' leg ik mijn zoon uit en ik droog nadrukkelijk eerst dochters tranen en daarna pas die van hem.

'Jij moet dat zachtjes doen,' vult mijn dochter aan en ze komt op hem af voor een kleine demonstratie. Hoewel ik het niet zo ver laat komen, schiet hij meteen in zijn verdediging. Dat betekent bij hem dat hij wild met zijn handjes voor zijn gezicht gaat wapperen. Zo weert hij een tissue voor een snotneus af en een onverdachte poging tot een kusje, maar ook agressieve of wraaklustige zusjes. Een effectieve verdedigingsmethode dus, maar ook een primitieve en daardoor misleidend. Mijn zoon schuilt op een gewiekste manier in de luwte die zijn zus voor hem creëert. Omdat zij nooit echt dingen stuk maakte of erg ongehoorzaam was, verwachten we dat van hem ook niet. En als hij het toch doet, denken we dat het wel snel zal overgaan; we verwarren baldadigheid met onbeholpenheid. Als hij gewoon weer eens niet luistert, hebben we de neiging te denken dat hij niet begrijpt wat we van hem willen; we verwarren onwil met onbegrip, stout met stom.

Dat ene rukje aan het haar van zijn zus zal verstrekkende gevolgen hebben voor deze jongen. Voortaan wordt de opvoeding wat consequenter ter hand genomen.

Mijn twee spruiten zoenen op mijn initiatief een vochtige vrede en gaan heelhuids uit elkaar. En is het nou toeval of niet dat hij de mooie toren omgooit die zij zojuist heeft gebouwd. Ik zie dat zij ook aarzelt; hij waggelt en zigzagt altijd zo, dus het kan best per ongeluk zijn. Ze haalt vast diep adem om verbaal flink uit te halen, maar kijkt eerst nog even naar mij, wat ik er van vind. Ik weet het ook niet en haal mijn schouders op. Voor de lieve vrede zullen we deze dan maar weer laten zitten.

Je kunt consequent ook overdrijven.