SCHOOLSTRIJD

Het regionale dagblad had in de stadseditie een komkommer-reportage aan onze wijk gewijd. Niet omdat er iets gebeurd was, maar gewoon, omdat we aan de beurt waren. Argeloze passanten werden aangeschoten door ijverige journalisten, markante buurtbewoners werden geïnterviewd. Hoewel mijn dochter en ik op onze wandelingen regelmatig de plaats passeren waar de fotograaf zijn plaatje had geschoten, is ons niets gevraagd en zijn we niet gefotografeerd. We stonden dus ook niet in het artikel, wat weliswaar jammer is omdat we daar mamma leuk mee hadden kunnen verrassen, maar wat nu even niet terzake doet omdat we het ergens anders over willen hebben.
In het bewuste journalistieke werk werd namelijk onder meer aandacht besteed aan de bijzondere openbare basisschool bij ons in de buurt, die in de hele stad een goede reputatie bleek te hebben.
Zo goed zelfs, dat de er een wachtlijst gehanteerd moest worden, zo mocht onze verslaggever optekenen uit de mond van het hoofd van de school.
Dat moest ons zeker weer gebeuren. Verhuizen we naar een kindvriendelijke buurt, met een basisschool aan het eind van de straat, krijgen we een kind, blijkt die school vol te zijn. Zouden we dat kind elke dag een drukke verkeersweg over moeten helpen steken om haar naar de dichtstbijzijnde andere school te brengen. Dát zouden we dan nog wel eens zien!
Maar omdat je dat soort dingen eerst vriendelijk moet beginnen te vragen, spraken we af dat mijn vrouw zou bellen, vanaf haar zaak. Als dat niet werkte, kon ík altijd nog.
'Tja,' zegt ze 's avonds, 'ik heb haar op de wachtlijst kunnen krijgen.'
'Dat betekent,' zeg ik, warmdraaiend, 'dat wij moeten wachten totdat een ander kind met zijn ouders verhuist, of dat ik elke dag met dat kind die drukke...'
'Voordat je tegen mij begint,' onderbreekt ze, 'het is voorlopig. Voor inschrijving maken ze graag even kennis.'
'Onze dochter moet naar school en wij worden gekeurd.'
'Ik heb een afspraak voor je gemaakt met de directeur.'
En dan blijkt zo'n man natuurlijk gewoon mee te vallen. Niks aan de hand. Inschrijven is een formaliteit, ze staat al in de computer. Of ik de school nog even wilde zien.
Had ik misschien beter niet kunnen doen. Het is echt een heel leuke school hoor, waar mijn dochter straks naar toe moet, van die grote witte-bol lampen, ouderwetse platen aan de muur. Allemaal jassen aan de lage kapstokken. Maar dat jongetje, helemaal alleen op het bankje in de gang, die had wel erg veel straf voor zo'n klein jongetje. Vond ik tenminste.
Ik ben er thuis niet over begonnen, het duurt tenslotte nog een paar jaar. Maar ik ben er nog niet mee klaar. Ik kom hier nog op terug.