SPEEN

Eigenlijk zijn het ondingen, spenen. Als ik zo om me heen kijk in kinderwagens en crèches constateer ik dat het een wijdverbreid kwaad is. Negen van de tien baby's en peuters krijgen ze op zeer jonge leeftijd door hun ouders toegediend ter troost en kalmering en moeten op latere leeftijd maar zien dat ze er weer vanaf komen. Ik denk wel eens dat het een complot is tussen de bond van tandartsen en orthodontisten enerzijds en de babyindustrie anderzijds. Zodra je je kinderen van de kwalijke gewoonte hebt afgebracht die je ze eerst zelf hebt bijgebracht, kun je ze meteen doorsturen naar de beugeldokter. Miljoenen aan ijzerwerk loopt er op de speelplaatsen van Nederlandse lagere en middelbare scholen. Hele generaties jongeren lopen met monden vol kaarsrechte rijen tanden. Ik zeg het nog eens: dat moet afgesproken werk zijn. Hoe het ook zij, ons gezin doet natuurlijk vrolijk mee aan die mallemolen. Persoonlijk heb ik nog wel geprobeerd onze dochter aan het duimen te helpen. Dat zou voor de scheven tanden niets hebben uitgemaakt, maar dan had ik tenminste een daad gesteld en de ene helft van de samenzwering - de plasticindustrie - een zware klap toegediend. Ik heb niets tegen tandartsen en orthodontisten, zou ook niet durven. Bovendien had ik dan een klein kapitaal aan spenen uitgespaard. Maar het is niet gelukt. En tot vorige week donderdag, de dag waarop zij officieel is gestopt, is er toch wel een klein wagonladinkje spenen doorheen gegaan. De laatste vakantie hadden we er tien bij ons. Een voor de zoon met 'I love pappa', en negen voor de dochter. Hij laat zich nog wel wat wijsmaken in het geval van een vermissing, maar zij laat ons rustig een heel hotel afbreken als er niet twee spenen zijn als zij wil gaan slapen. Meer dan eens hebben we de jongen zijn speen moeten afnemen omdat zijn zus niet zonder kon slapen.
Het keerpunt kwam toen we bij het verschonen van haar bed vier reserve-spenen vonden. Bleek ze een voorraadje te hebben aangelegd voor magere tijden. Toen zijn we gaan afbouwen, Hebben we voorzichtig uitgelegd dat er een dag zou komen dat ze zonder speen zou moeten slapen. Begonnen de onderhandelingen om de exacte datum vast te stellen. Haar derde verjaardag misschien, als ze een groot meisje werd? De eerstvolgende Sinterklaas? Wat we er dan voor over hadden, wilde ze graag weten. Een fietsje? Een Barbie? Het werd een spel van loven en bieden en we hadden eigenlijk de indruk dat onze dochter de zaak een beetje traineerde.
En opeens was het over. Ze had een beetje een ruwe lip. Van het fietsen, dacht mijn echtgenote, maar ik meende de contouren van de speen te herkennen en op de crèche waren ze het met me eens. Die avond bracht mijn vrouw haar naar bed en ze bleef wat langer weg dan gebruikelijk. Toen ze beneden kwam, deelde ze mee dat onze dochter voortaan zonder speen sliep. Officieel en in goed overleg. Gewoon geruild voor een of ander onooglijk knuffeltje uit haar rijke voorraad. Hogeschool opvoedkunde, toegeslagen op het juiste moment.
En óf ik trots ben op mijn twee meiden.