SPIJBELEN

We zeggen wel eens tegen elkaar dat het zo handig is dat onze kinderen op een school vlak in de buurt zitten en dat het niet meer zo lang zal duren voordat ze zelfstandig naar school kunnen. Dat maken we elkaar dan wijs, want daarvoor lopen er toch te veel engerds rond en zelfs in ons rustige buurtje komen nog wel eens wegpiraten om de hoek scheuren. Zelfs als ze onder onze begeleiding zijn, is het nog oppassen. Ze hebben hele duidelijke instructies om stokstijf te blijven staan voor het oversteekpunt, wachten tot papa of mama hen hebben ingehaald. Niettemin is onze zoon al een keer vrolijk naar huis geslenterd met een vriendje, terwijl mama nog met juf stond te overleggen. En ondanks een zware preek van zeker tien minuten, deed hij het een paar weken later nog eens. Na de toespraak die toen gevolgd is, zal hij het voorlopig wel uit zijn hoofd laten, maar dat weet je bij onze zoon nooit helemaal zeker.

Het nadeel van een school vlak bij ons in de buurt, is dat hij voor een aantal kinderen niet in de buurt is. En bij het uitkiezen van lunch- en/of speelvriendjes en vriendinnetjes wordt daar natuurlijk geen rekening mee gehouden. Vlak voor de vakanties is het spitsuur. Dan worden de verjaardagspartijtjes gevierd van kinderen die in de vakantie jarig zijn, schooluitstapjes met oudervervoer georganiseerd en nog eens met de dikste vriendjes en vriendinnetjes geluncht, want je weet maar nooit wanneer je elkaar weer ziet. Op zo'n dag in de laatste week voor de grote vakantie komen mijn vrouw en ik elkaar tegen op de oprit van taxi-standplaats ons huis. Ik had een eenvoudig ritje, alleen mijn zoon even wegbrengen naar een verjaardagspartijtje. Mijn echtgenote moest met zijn zus eerst een stel vriendinnetjes oppikken en dan het hele gezelschap ergens afleveren. De moeder van een van die vriendinnetjes brengt ze terug tussen half zeven en zeven, dat is makkelijk. Bij de jongen ligt dat niet zo duidelijk. Ik heb een glimp opgevangen van het gezelschap jongetjes dat op die verjaardag is uitgenodigd en ik schat dat de ouders tegen vijven hoorndol zijn. Een aflevertijd van zes uur lijkt mij dan ook heel ambitieus.

Onwennig kijken we elkaar aan. Een doordeweekse dag en we hebben vrij. Ik zie dat ze in haar hoofd de agenda en lijst met klussen in en om het huis even doorneemt.

Maar ik weet dat er niets echt dringt en ik opper snel: 'Even de stad in?'

En dan slenteren we opeens in de stad met z'n tweeën. Onwillekeurig de hand opzij steken naar dat kleine handje dat je daar verwacht, onbewust even achterom kijken waar ze blijven. We pakken elkaars hand dan maar. Lang geleden eigenlijk. Lopen zomaar een antiekwinkel binnen en daarna nog een. Dat kunnen we ons zelfs niet heugen. Natuurlijk doen we dan pro forma een noodzakelijk boodschap. Tenslotte trakteren we onszelf op een volkomen onverantwoord ijsje, met een flinke dot slagroom. En we weten zeker dat de hele ijssalon het door heeft: twee spijbelende ouders.