TAKTIEK

Daan is weer geweest. Stoere Daan, die we nog kennen van de zwangerschapsgymnastiek.
En het had niet veel gescheeld of het was een knallende ruzie geworden tussen die twee, hun eerste.
En het had niet veel gescheeld of de wederzijdse vaders waren daar heel volwassen mee omgegaan. Aanvankelijk zag het er niet naar uit dat dit bliksembezoek anders zou verlopen dan alle andere. Terwijl de vaders elkaar de hand schudden ter begroeting, staan de twee spruiten op kniehoogte elkaar strak in de ogen te kijken. Ze praten allebei een enkel woord, maar niet tegen elkaar. Dan controleert Daan of onze dochter nog nieuw speelgoed heeft gekregen; niets bijzonders, dat valt tegen. Dan laat ze Daan zien wat onze poes allemaal verdraagt voordat ze wegloopt. Ondanks de meestal zeer hardhandige bejegening is het dier gek op onze dochter. Twee van die staarttrekkers is echter wat teveel van het goede en onder grote hilariteit vlucht de poes onbereikbaar onder de bank.
Als het er dan op lijkt dat de twee vreedzaam gaan zitten duplo-en, zoals altijd, raken de vaders verstrikt in een mannen-onder-elkaar-gesprek, zoals altijd.
Het genoeglijke samenzijn wordt wreed verstoord door een brul van Daan. Hij blijkt de emmer bemachtigd te hebben waarin onze dochter haar duplo-stenen bewaart en die wil haar emmer terug, maar Daan zal deze emmer nooit meer afstaan. Een pruillip laat hem koud, dat wordt nog wel anders, maar nu bereikt ze daar niets mee. Een vragende drein in mijn richting haalt ook niets uit, ik stel me neutraal op zolang er geen geweld wordt gebruikt. Ze realiseert zich dat ze het zelf moet opknappen en dat drie mannen gespannen op haar volgende stap wachten. Gezien het fysieke overwicht van Daan, als het er op aan komt, zal ze het van haar tactiek moeten hebben.
Eerst pruilt ze nog wat, om tijd te rekken, maar als het lipje wegtrekt, zie ik dat ze de oplossing al bekokstoofd heeft; Daan en zijn vader hebben dan nog niets in de gaten.
Alsof ze de belangstelling voor de emmer verloren heeft, dribbelt ze weg. Ze geeft zich gewonnen, lijkt het wel, want ze raapt een paar blokken op en komt die bij Daan in de emmer gooien. Dat maakt lekker veel lawaai, die blokken in zo'n lege plastic emmer. Daan, in de roes van zijn schijnoverwinning wat minder alert, wil dat ook wel eens proberen en zet de emmer neer om op zijn beurt een paar blokken te gaan halen en die lekker hard in de emmer te gooien. Daar heeft ze op gewacht: de emmer is weer van haar.
De spanning op de intens meelevende publieke tribune ontlaadt zich in een triomfantelijke kreet van mij. Taktische overwinningen zijn de mooiste.
Mijn vrouw die het allemaal hoofdschuddend heeft gadegeslagen, zal later beweren dat onze dochter het nooit allemaal zo uitgedacht kan hebben, maar mijn dochter en ik weten wel beter.
Als Daan en zijn vader het tuinpad aflopen, zie ik dat ze in een ernstig gesprek verwikkeld zijn. Het is hard aangekomen. Benieuwd wat ze voor volgende keer in petto hebben, qua revanche.