TE DIK

'Mogen we even afrekenen?' vraag ik de ober die ons deze middag heeft mogen helpen.
'We hoeven niet meer,' verduidelijkt onze zoon.
In zijn geval was 'we kunnen niet meer' ook op zijn plaats geweest. Terwijl de rest van ons gezin zich al in de jas hijst om te gaan, propt hij nog snel even een patatje naar binnen. Inderdaad mét mayonaise.
'Kan niet uit,' gilt hij dan, want nu gaan we toch echt zonder hem en de kinderstoeltjes van het restaurant laten geen kind los zonder hulp van de ouders. Zo zouden we er thuis een moeten hebben, denk ik terzijde.
'Tja,' plaagt mijn vrouw, 'jij bent te dik geworden van al die patatjes met mayonaise. Net als Pooh van de honing. Jij moet blijven zitten totdat je weer dun bent.' We komen je volgende week weer halen. Hè schat?' spant ze samen met onze dochter
De jongen kijkt de zaak eens rond. Op alle tafeltjes staat eten. Er lopen allemaal dames en heren rond met dienbladen vol patat, ijs, taart en allerlei andere dingen die hij wel lust. We zien hem denken dat een gedwongen verblijf in dit etablissement ook zijn voordelen kan hebben. Hij blijft.
'Ik wil nog met mijn broertje spelen,' gilt zijn zus echter door het restaurant als we het grapje willen doorzetten. Hoofden draaien zich naar ons om, gesprekken stokken. Obers snellen toe.
Om dit niet verder te laten escaleren, probeer ik hem uit het stoeltje te hijsen. Dat gaat niet.
'Mamma ik moet plassen,' zegt de dochter tussendoor.
'Help eens even schat,' vraag ik, want de zoon zit nog steeds klem.
Het restaurant heeft inmiddels mes en vork neergelegd en ziet toe.
‘Jij even meewerken en jij even wachten,' zegt mijn vrouw respectievelijk tegen zoon en dochter en zo kalm mogelijk. Wat kan ze verder zeggen? Maar het is al te veel. Tranen springen in de rondte. Dat schiet lekker op.
De dochter dreigt met een natte broek, een nat tapijt en nog meer kabaal en de zoon heeft inmiddels een vlijmscherp mes van tafel gepakt, waarschijnlijk om het riempje van de stoel door te snijden.
Ik stuur mijn vrouw en dochter naar privé en doe vervolgens een desperate poging om mijn zoon uit zijn benarde positie te bevrijden. Na enig geruk en getrek van ons beiden in tegengestelde richtingen, schiet hij inderdaad los. Een half glas chocomel valt om in het geweld en zachtjes druppelt de zacht bruine plakkerige vloeistap in de grijsblauwe vloerbedekking.
Het wachten is nu op mamma en onze dochter.
'Kijk pappa, die meneer heeft…,' het vingertje priemt genadeloos naar twee tafels verder. Ik zie ook wat die meneer heeft, maar dat hoeft niet door mijn zoon de zaak rond gebruld te worden. Dat kan ik net op tijd voorkomen.
Gelukkig, daar zijn de meiden.
'Pappa, ik heb ook gepoept,' roept de dochter, zodra ze me ziet. Dan duurt het nog zeker drie tafeltjes met etende mensen voordat ze bij mij is. Wat bij ons thuis heel normaal is, wordt toch heel anders met vreemde mensen er bij.
We hebben al afgerekend, maar we moeten nog het hele gangpad door naar de uitgang.