TREIN

De dochter is van goede wil, maar legt steeds de verkeerde stukken aan en is vervolgens boos als ik dat corrigeer. Maar we doen nou een keer wat pappa wil, want die heeft iets in zijn hoofd gezet. Zoonlief is helemaal niet van goede wil en breekt achter mijn rug, maar buiten bereik, het traject meedogenloos af. Het is onbegonnen werk om in dit gezelschap een beetje leuk spoorlijntje aan te leggen. Als ik de dozen met stukken rails, die hij van alle ooms en tantes gekregen heeft voor zijn verjaardag, goed bestudeerd heb, moet het mogelijk zijn om met behulp van onder meer telefoonboeken een ongelijkvloerse kruising te maken; en dat staat niet in de gebruiksaanwijzing. Even doorwerken en puzzelen dus als ze in bed liggen.

Aanvankelijk slaag ik in mijn opzet. Mijn zoon is na zijn middagdutje zo geïmponeerd door mijn constructie dat hij helemaal vergeet dat die eigenlijk per omgaande afgebroken moet worden. Zo kunnen zijn zus en ik bijna een uur lang allerlei lollige treinladingen over het ongewone traject laten rijden. Dan botst een rechtopstaande conducteur met zijn hoofd tegen een te laag gebouwd viaduct en veroorzaakt daarmee een kleine ravage. Dat is voor het jongetje het sein tot sloop. In een oogwenk is de schade onherstelbaar.

Misschien ook wat vroeg voor een eerste verjaardag, een trein? En ook wat erg rollenpatroonbevestigend? Het zal wel, maar het is naar mijn idee toch nog vrij onschuldig. Het kan erger: ik heb ik mijn vriendenkring een vader die eerst in de sportzaak de kleinste maat voetbalkicksen aanschafte en daarna zijn zoon pas bij de burgerlijke stand aangaf. Eerlijkheidshalve moet ik dan ook weer toegeven dat de zwart-witte echt lederen wedstrijdbal ook al voor onze zoon klaarligt. Die was - echt waar - al gekocht voordat we hoorden dat hij door kinderen in verre landen onder erbarmelijke omstandigheden werd gefabriceerd.

Maar als hij later een stijve hark blijkt te zijn, die liever gedichten schrijft en achter de meiden aanholt dan in korte broek achter een bal, dan zal ik dat vast en zeker respecteren. En wat zegt dat nou helemaal, zo'n trein? De cardioloog had er een toen hij een klein jongetje was, net zoals de cargadoor. Mijn zoon zijn vader heeft er overigens nooit een gehad, maar dat doet hier waarschijnlijk niet ter zake. En er zijn toch al sinds jaar en dag vrouwelijke treinmachinisten. De zoon en ik geloven sowieso niet in mannen- of vrouwenberoepen; dat is niet meer van onze tijd. Kinderverzorger of stratenmaker, de jongen moet gaan doen waar hij zijn hart en talenten in kwijt kan.

Maar ik ga dit mannetje natuurlijk geen levensechte plaspop geven voor zijn verjaardag. En ik zie zijn peetoom nou ook niet direct op zoek gaan naar een leuk bijpassend jurkje. Gelet op de manier waarop hij zijn trein behandelt, zouden pop en jurkje overigens een kort leven beschoren zijn.

Natuurlijk zou alles anders zijn, als hij er zelf om zou vragen.

Maar dat heeft pappa van deze kerel nog niet gehoord, hè vent?