VERDRIET

Onze vriendin is heel verdrietig, omdat er een dierbare is overleden. We vinden dat allemaal heel erg voor haar, maar we zijn een beetje zonder woorden om te helpen. We zitten er met z'n vieren maar wat bij en hebben samen met haar verdriet. De kinderen zijn erg onder de indruk. Voordat ze kwam hebben we het met hen besproken. Over leven en dood, over verdriet en geluk. Een beetje terloops, maar wel zo eerlijk mogelijk. Maar hoe leg je ze dit uit zonder ze bang te maken, en wat leg je eigenlijk uit? Onze dochter wordt er stil en verlegen van, maar onze zoon wil er over praten.
'Jouw mamma is dood he?'
'Ja...'
Simon is heel ernstig en zijn hele gezicht, dat meestal op vrolijk staat, straalt op een bepaalde manier medeleven uit.
'Hoe heet die?' vraagt hij vol warme belangstelling.
Het wordt haar even te machtig en ze heeft geen antwoord terug.
De jongen laat zich van zijn stoel zakken en gaat op haar af, hij gaat troosten. Eerst draait hij zich nog naar mij om, wil hij even uitleggen wat hij gaat doen:

‘Zij moet huilen!'
'Ja jongen, ga haar maar gauw een hele dikke kus geven.'
Maar daar hoeft niemand hem toe aan te sporen. Hij is al met veel geduw en getrek op haar schoot geklauterd en heeft daar een van zijn roemruchte natte kussen uitgedeeld. En nog een. Zijn warme armpjes stevig om haar hals geslagen. Hij troost en hij is voorlopig niet van plan haar los te laten. En we zien al snel dat het helpt.
Natuurlijk lukt het hem haar te troosten, ook al gaat ze eerst nog een beetje harder huilen. Het open en eerlijke medeleven van mijn zoon is als het doekje eau-de-cologne van oma.
Onze dochter zucht eens diep, pakt mijn arm vast en legt haar hoofd tegen mijn schouder. We hebben allemaal een verdwaalde traan in een ooghoek. Zoveel verdriet is heel erg, maar eventjes hoeft ze het niet alleen te dragen, we slaan allemaal een arm om haar heen.
Soms vraag je je af hoe je het je kinderen moet uitleggen, van het leven en de dood. En soms hoef je helemaal niets uit te leggen, dan legt het leven zichzelf uit. Ze hebben iets geleerd voor altijd en dan gaat het leven verder.
'Ga jij met mij spelen?' onze zoon vindt het tijd voor wat afleiding en ook nu voelt hij het weer feilloos aan. Hij troont haar mee naar zijn tafeltje en begint zijn speelgoed voor haar uit te stallen terwijl hij op zijn manier over koetjes en kalfjes doorkletst.
Zijn zus sluit zich stilletjes bij hen aan en geeft onze lieve vriendin in het voorbijgaan, bijna stiekem, een kus. Veel meer kunnen we niet doen, als gezin, maar het helpt een beetje.