VERSIEREN

En opnieuw is er een fraaie traditie in dit huishouden gesneuveld. Een verjaardagstraditie dit keer. Tot voor kort was het gebruikelijk dat we de avond voor de grote dag deden alsof onze neus bloedde. De kinderen gingen naar bed alsof er morgen geen verjaardag was en alsof ze gewoon zouden kunnen slapen. Niets duidde op enige voorbereiding. Zodra ze echter in bed lagen, kon het versieren beginnen. Omdat mijn vrouw de rest voor haar rekening neemt, is het versieren mijn taak. En zoals al mijn andere vaderlijke taken, neem ik ook deze zeer serieus. Na tien verjaardagen heb ik inmiddels een vast stramien ontwikkeld. Vanuit de vier hoeken van de kamer komen slingers bijeen naar een plek boven de tafel in het midden. Daar worden ze samen met een trosje ballonnen aan het plafond vastgemaakt. Dat is het zo'n beetje. De rest, het versieren van de trap en de stoel van de jarige en hier en daar nog een verdwaald slingertje zijn bijkomende frivoliteiten. Niettemin kan ik daar met gemak een hele avond over doen. Want je zal altijd zien dat zo'n slinger ergens halverwege knapt en dan helemaal terugzakt over het touwtje dat jij net wiebelend op het keukentrapje aan het plafond hebt vastgemaakt. Of het trosje ballonnen hangt net en dan knapt er een, en dat is natuurlijk helemaal geen gezicht, zo'n slap velletje er tussen. Maar ik doe het graag.

Ik begrijp dan ook niet dat mijn dochter aan de vooravond van de vijfde verjaardag van haar broer zich er opeens mee moet bemoeien. We nemen in gezinsverband de heuglijke dag van morgen door.

'Eerst gaan papa en ik samen versieren,' stelt ze plompverloren voor.

'Wat een geweldig leuk idee,' sluit mama de discussie voordat hij geopend is.

Instinctief voel ik aan dat dit eigenlijk helemaal niet zo'n leuk idee is, maar pas de volgende ochtend blijkt in alle hevigheid waarom niet. Het is namelijk nog maar nauwelijks licht als de dochter me wakker port voor de klus. Als ik uiteindelijk wat rillerig naast mijn bed sta, wordt mijn warme plekje ingenomen door de jarige job, die gezellig naast zijn moeder kruipt om al zijn foto-albums te gaan doornemen. Want nieuwe tradities worden bij ons net zo makkelijk geboren als oude om zeep worden geholpen.

Maar ik begrijp natuurlijk wel dat dit een heel mooie manier is om de dochter feestelijk te houden op de eerste verjaardag van haar broer waarop zij te oud is om ook cadeautjes te krijgen omdat ze toch ook een beetje jarig is.

En mijn echtgenote begrijpt ook wel dat ze op ons moet wachten zodat ik zelf het verhaal kan vertellen dat de jongen zo graag wil horen bij zijn eerste foto's: dat we eerst niet wisten hoe hij moest heten, maar dat we dat pas zagen toen hij er eenmaal was.

En met de belofte dat het bij de volgende verjaardag andersom zal zijn, is alles weer goed. Als de dochter jarig is, mogen zij en ik blijven liggen.

Dat begrijp ik verkeerd, want ik blijf natuurlijk van het versieren.