VOORSTELLING

Eigenlijk ben ik best een stoere vader. Zeker als we mijn zoon mogen geloven. Ik durf alles en ik kan alles maken. Ik spreek dat niet tegen, ik weet dat het over gaat en ik geniet zo lang het kan. Maar zelfs de stoerste vader heeft het zo nu en dan te kwaad. Dat is ook helemaal niet erg, dat mag tegenwoordig gewoon. De eerste balletvoorstelling van je dochter is bij uitstek zo'n gelegenheid.
Ballet? Inderdaad, mijn dochter zit 'op ballet'. Had het mij een jaar of wat geleden gevraagd en het had voor mij niet gehoeven. En het heeft ook niet gehoeven, maar ze vindt het prachtig. Een keer geprobeerd en vanaf toen elke woensdagmiddag. Nu, na een maand of wat 'op ballet' mag ze meedoen in de jaarlijkse voorstelling van haar school. In een heuse schouwburg.

Ik heb een pakje tissues bij me.
Ik heb ook onze zoon bij me en al snel zal blijken dat ik daarom de zakdoekjes niet nodig zal hebben. Hij laat helemaal niets heel van de romantische en toch wat dweperige stemming die om zo'n debuut hangt. De zenuwachtige stemming voordat het gaat beginnen. Hé, zien we daar niet die bekende televisieproducer? Voor wie zou hij komen?
Stil, het gaat beginnen.
'Pappa, ik vind het niet zo leuk dat het licht uitgaat.'
'Stil, maar jongen, kijk maar, je zus komt zo.'
En dan moeten we nog ruim twee uur, inclusief pauze. Zijn zus zal pas tegen het einde van de voorstelling haar opwachting maken. In de catacomben van het theater worden de kleintjes zo lang bezig gehouden met video en limonade. En ze heeft Celine bij zich, een vriendinnetje van school.
'Wanneer komt ze nu?' We zijn twee minuten bezig in de ouverture.
Hij houdt zich kranig hoor, de hele voorstelling lang. Hij geeft alleen hardop commentaar, voortdurend, ook op de stille momenten. Hij bedoelt dat heel positief, hij leeft op zijn manier mee.
Het ballet loopt lekker, voor zover wij dat kunnen beoordelen. Achter de coulissen wordt keihard gewerkt om alles op rolletjes te laten lopen, dat kunnen we van onze zitplaatsen, een beetje opzij, wel zien. Er staat een mevrouw met het draaiboek in haar hand heel erg voor te doen hoe het moet.
'Maar ze mogen toch niet spieken, pappa?'
Niets ontgaat hem, ook niet die ene jongen tussen de dansers. Er beginnen mensen om te kijken. Gelukkig klinken er van meer plaatsen kinderstemmen van kleine broertjes en zusjes.
Weinig ruimte voor sentimentaliteit onder deze omstandigheden, maar we hebben natuurlijk genoten. Ze deed het geweldig als 'stampend Poohtje'. Alles goed gedaan en pas toen het licht aanging en toen iedereen begon te juichen en te klappen door de zaal gekeken waar pappa en mamma en haar broer zaten. En natuurlijk hebben we gezwaaid. De hele schouwburg heeft gezwaaid; ook die televisieproducer, die kwam voor zijn dochter.
'Maar ik kon jullie niet zien hoor pappa.'