VRIJE DAG

'Het is misschien wel niet zo gezellig, papa, omdat jij morgen thuis bent, maar ik ga tussen de middag bij een vriendje lunchen en na school ga ik bij iemand anders spelen.' Het spijt mijn dochter verschrikkelijk, maar ze kan haar drukke sociale agenda niet opeens helemaal gaan omgooien.

Leuk hoor, papa heeft ook eens een dagje vrij.

'Nou dat had je ook wel eens eerder mogen aankondigen,' meent mijn vrouw, alsof het niet de bedoeling was dat het een verrassing was.

'Ik moet 's morgens meteen naar naailes, aansluitend doe ik boodschappen, maar dan neem ik de jongen meteen wel mee van school voor de lunch, en als jij hem dan weer brengt en afhaalt, kan ik even rustig overleggen met de moeders van de buitenschoolse activiteiten en aansluitend moet ik hollen naar te tennisclub, want dan krijg ik mijn laatste les voor de winterstop.'

Geen speld tussen te krijgen. Nog pas gisteren heeft mijn dochter glimmend van trots haar nieuwe overgooier mogen showen in de klas, cyclaamrood, door mama zelf gemaakt. Dus geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om de naailessen te dwarsbomen waar nieuwe succes op dit terrein worden voorbereid. Boodschappen doen zou ik best kunnen overnemen, maar als ze er toch langskomt... Elke ouder weet hoe belangrijk vrijwillige moeders voor buitenschoolse activiteiten zijn. En die tennisles is zo goed voor lijf en leden, dat mag niet eens een verzetje heten en zo ja, dan is het haar nog van harte gegund.

'Maar als je wilt dat ik het allemaal omgooi...' twijfelt ze omdat ik het natuurlijk leuk beteuterd speel. Maar dan bedenkt ze zich, weer terug op haar à propos. 'Maar er zijn ook nog wel een paar dingen die jij zou kunnen doen.

'Ga jij dan met mij kneksen als ik uit school kom?' maakt mijn zoon gebruik van de gelegenheid.

Dat ken ik. Dan zit ik een uur te prutsen aan de hand van een onbegrijpelijke bouwtekening en ergens halverwege raak ik hem kwijt aan een leuke tekenfilm op televisie.

Ik zucht maar eens heel diep en daarmee verzeker ik me in elk geval van uitslapen, want hoewel ze weten dat ik me aanstel, vinden ze het ook wel een heel klein beetje zielig voor papa.

Heel stil doen ze de volgende ochtend en als ze de deur achter zich dichttrekken, ben ik zó weer vertrokken. Ergens halverwege de ochtend word ik langzaam wakker en lees ik de krant van voor tot achter. Juist op tijd heb ik mijn gereedschap uitgezocht en als ze binnen komen lijkt het alsof ik al aardig gevorderd ben met de klus.

Zo hobbelt de dag door en pas tegen het avondeten zien we elkaar weer. Ik heb, toch ook een beetje schuldbewust, natuurlijk gekookt.

'Toch een beetje een leuke dag gehad, zo zonder ons?' heeft mijn dierbare echtgenote me heus wel door.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het anders was.