VRIJWILLIGER

'Maar hoe gaat het dan precies,' wil ik van mijn dierbare echtgenote weten, terwijl ik probeer de paniek in mijn stem verborgen te houden. Elma staat al klaar met in de ene hand een cracker met kaas in zilverpapier en in de andere hand een kartonnetje met drinken en ik ben bezig Simon in zijn jas te wurmen. Voor de verandering breng ik het meisje vandaag naar school en Simon loopt mee voor de gezelligheid. We zitten nog steeds in een wen-periode en het is nu zaak om niets aan het toeval over te laten. We willen per se dat onze kinderen zich later hun schooltijd als de mooiste tijd van hun leven herinneren en volgens ons moet je dan om te beginnen zorgen voor regelmaat, veiligheid en geborgenheid. Dus wil ik graag de routine van elke dag volgen, want anders worden we allemaal maar erg zenuwachtig.

'Je moet goed opletten dat ze haar hapje en drankje in een bakje legt dat ze kan terug vinden en dan ga je een beetje kletsen met een van de andere moeders of vaders of een boekje lezen. Dan pakt de meester zijn gitaar en dat is het teken dat ze in de kring gaan zitten en dan mag je naar huis.'

Dat is te onthouden.

'Simon mag niet in het gras lopen, want dan krijgt hij hondenpoep aan zijn schoenen. Bij het eerste paaltje mogen jullie oversteken en natuurlijk goed uitkijken.'

'Mamma heeft gezegd bij het eerste paaltje oversteken,' zegt Elma streng als ik even tussen twee geparkeerde auto's wil doorglippen. Maar ik had wel goed links en rechts gekeken. Simon loopt steeds voor mijn voeten, want die wil niet in het gras tussen de hondenpoep lopen en allemaal naast elkaar zijn we te breed voor het smalle paadje. Hoeft u niet te vragen wie er met vieze schoenen thuiskomt.

Hoewel Simon onderweg twee keer een steentje in zijn schoen krijgt, zijn we mooi op tijd. En als de meester zijn gitaar pakt, ziet Elma haar kans schoon en gaat in de kring bedeesd maar vlug naast het meisje zitten waarmee ze graag vriendinnetjes wil worden. Van buiten zie ik door het raam dat ze verlegen naar elkaar zitten te lachen. Het wennen op de basisschool gaat mijn kleine dochtertje gelukkig goed af.

'Dag, ik hoor van je vrouw dat je best wil meewerken aan het nieuwe schoolblad.' Oeps, geen tijd voor mijmeringen, meteen in de kraag gegrepen door een activiteiten-moeder. Was mijn echtgenote zeker even vergeten om mij te waarschuwen. Waarschijnlijk ben ik herkend aan de hand van Simon, want ik ken deze kordate mevrouw niet. Ik stel me dus voor, maar dat is nauwelijks uitstel van executie. 'We willen het allemaal anders gaan doen, en omdat jij journalist bent...'

Nou weet ik heus wel dat je als modern ouder niet meer wegkomt met zo nu en dan een ouderavondje. Maar mag ik, als vader-vrijwilliger in spe tegen wil en dank misschien ook even wennen?