WEER RIDDER

Mijn zoon is gisteren naar een verjaardagspartij geweest en daar hebben zich dingen afgespeeld waar ik helemaal niet blij mee ben. Begrijp mij goed, ik juich het toe dat er nog steeds ouders zijn die de moed kunnen opbrengen jongens-verjaardagsfeesten te geven. Nou ging het in dit geval om een zeer ervaren ouderpaar die dit soort feesten naar verluid met één hand op de rug organiseert en daarom verbaast het me des te meer dat dit heeft kunnen gebeuren.

Wat is er dan gebeurd?

Meteen bij aankomst schijnt er taart te zijn uitgereikt. Dat maakt mij niet uit, dan schrobben we de tanden gewoon een keer extra. Wij, de achterblijvers, hadden zelf trouwens ook taart. Want hoewel mijn vrouw vindt dat er nu echt iets moet gebeuren qua mijn omvang, nu het nog kan, krijgen we in het weekend nog wel eens een troosttaartje.

Daarna werd er geschilderd. Achteraf was er op zijn goeie goed geen verfspatje te ontdekken, dus ik neem aan dat ze in oude overhemden van de vader van het feestvarkentje zijn gehuld, zo gaat dat bij ons ook. Daar gaat het dan ook niet om. Het gaat er niet om dat ze geschilderd hebben, maar wat ze geschilderd hebben. Een ridderschild en een ridderzwaard!

Je houdt het toch niet voor mogelijk! Ik kan die mensen natuurlijk niets kwalijk nemen, die wilden hun zoon een leuke verjaardag bezorgen en daar zijn ze nog in geslaagd ook, waarschijnlijk. Maar mijn echtgenote, die van tevoren schijnt te zijn ingelicht, had beter moeten weten. Als ik mijn ogen sluit, ruik ik nog het ridderpak dat de buurvrouw-die-nooit-naar-Australië-had-mogen-vertrekken ooit voor mijn zoon heeft genaaid. Dat hebben we uiteindelijk in stukken moeten breken en achter in de tuin begraven; het heeft lang geduurd voordat mijn zoon ons dat heeft vergeven.

En als het nu een kartonnen prul was geweest dat ze daar op die partij hadden geknutseld, dan was het in tijd nog te overzien geweest. Maar zowel het schild als het zwaard zijn van stevig triplex vervaardigd. Die vader heeft een paar avonden in zijn schuurtje staan figuurzagen en timmeren. En het moet gezegd, mijn zoon heeft het prachtig geschilderd. Het schild rood met een mooie zwarte Franse lelie en het zwaard natuurlijk groen. De bedoeling was namelijk om na het schilderen het bos in te gaan om een schat te zoeken, en dan val je met een groen zwaard minder op. Je zult als argeloze wandelaar maar zo'n trosje Lancelotjes en Arthurtjes tegenkomen.

Ook in dat bos is het een en ander gebeurd. De feestgangers werden een voor een tot ridder geslagen en moesten bij die gelegenheid eeuwige trouw zweren aan de jarige ridder. Daar voelde onze zoon helemaal niets voor. Hij wil helemaal nog niet trouwen en als het toch moet, dan met Saskia, uit Australië.

Vanochtend bij de voordeur moest ik hem, ontwapenen om naar school te gaan. En zo zaten er nog een aantal teleurgestelde ridders in de klas.

Gelukkig mocht de jarige nog trakteren.