WENNEN

Klokslag half negen vertrekken ze. Zoals afgesproken komt de overbuurvrouw hen halen, stipt op tijd. Het gaat niet meer als op de crèche, komen als je zin hebt en er klaar voor bent, maar stipt om vijf over half negen aanwezig zijn. Het is honderd meter verder bij ons in de straat dus dat halen ze makkelijk in vijf minuten. Het gaat ook niet meer van 'hoi piepeloi' als begroeting, maar netjes een handje geven en 'dag' zeggen. Mijn zoon en ik lopen even mee naar de straat om uit te zwaaien, maar we vinden het emotioneel niet verstandig om helemaal mee op te lopen. We kijken hen lang na. Buurvrouw voorop met haar dochter, al een jaartje groter. Daar achter mijn echtgenote en mijn dochter in een nieuwe jurk, stevig hand in hand. De jongen en ik bezitten onze ziel in lijdzaamheid totdat mamma terugkomt met het eerste verslag en dan rekenen we erop dat we vanmiddag het hele verhaal uit eerste hand in geuren en kleuren te horen krijgen.
Na een kwartiertje is mamma al weer thuis, maar we krijgen niet al te veel nieuws. Gelukkig heeft ze haar goede handje vooruit gestoken ter begroeting, hoewel wij dat soort dingen niet speciaal geoefend hebben. Ze had even moeten huilen, maar dat kwam gewoon omdat ze haar billen flink had gestoten tegen het gietijzeren hek, en nergens anders om. Mamma zelf was heel goed opgevangen door buurtbewoners en had zich ook heel flink gehouden. Verder kunnen we niet veel meer dan in spanning afwachten. Rond het middaguur wordt ze weer thuis verwacht.
Eerst mochten de mamma's heel lang blijven, blijkt uit het minutieuze verslag 's middags, en toen heeft mamma nog meegeholpen een puzzel te maken. Toen gingen ze in de kring en zong de meester een liedje dat ze ook kende. Toen gingen ze spelen. Toen weer in de kring en toen mocht ze de meegebrachte cracker opeten. Twee rijstwafels met kaas er tussen, daar is lang over nagedacht en veel over gepraat, want het moest verantwoord en toch lekker, chocomel er bij om te drinken. Daarna mocht ze het pakje van de chocomel in de prullenbak gooien. Toen mochten ze weer spelen en een jongen, Tom, had haar geholpen met een pinguïn-puzzel. Niks voor onze dochter, denken wij nog, om zich te laten helpen met een puzzel, dus dat moet wel haar manier zijn om aansluiting te zoeken. Van Tom zullen we nog wel meer horen. En toen was mamma haar al weer komen halen. Mamma kon daar aan toevoegen dat ze over de speelplaats aan het rennen was samen met een paar andere, grotere meiden. Dikke pret.
En dat was het dan al weer, de eerste ochtend wennen op de grote school voor mijn dochter. Weer een mijlpaal waar we eigenlijk zonder slag of stoot doorheen gerold zijn.
Achteraf gezien was die slapeloze nacht van mijn echtgenote nergens voor nodig. Maar ja, dat is achteraf gezien.