ZACHT

Zondagmiddag en alles is rustig aan het front. Ik heb de krant eigenlijk al uit, maar ik hou hem nog een beetje voor mijn neus. 'Papa leest de krant' is namelijk een officieel erkend moment voor mezelf, alsof er een bordje staat 'niet storen, eventueel wel voeren.' Zodra ik hem neerleg, ben ik weer beschikbaar en dat moment wil ik nu heel even uitstellen. Voorzichtig gluur ik over de rand en bezie mijn rijkdom. Mijn zoon tekent met de punt van de tong tussen zijn tanden een cowboy en een indiaan. De jongen tekent al zo goed dat ik op dat gebied niet veel meer voor hem kan betekenen. Laatst moest ik een olifant voor hem tekenen, omdat hij dat zelf tot zijn grote ergernis niet voor elkaar kreeg, maar het resultaat kon hem maar matig bevallen. En het ongevraagde fel realistische hoopje drolletjes onder de olifant al helemaal niet. Gelukkig hebben we inmiddels een vriend, die er voor heeft doorgeleerd, gecharterd om hem een paar fijne kneepjes bij te brengen, zodat hij vooruit kan.

De dochter is met de plaspop Sabrina in de weer. De naailes die mijn dierbare echtgenote er nog even bij doet, werpt regelmatig vruchten af in de vorm van een jurkje of pakje voor haar en/of haar pop. Ik zal ruiterlijk toegeven dat mijn echtgenote beter naait dan dat ik teken, maar als mijn zoon net zo enthousiast zou reageren op mijn olifantjes als haar dochter op haar poppenkleertjes, zou ik misschien ook wel beter mijn best doen.

Hun moeder bladert door wat tijdschriften en heus niet om te kijken wat ik door de week uitspook.

De goudvissen trekken rustig hun baantjes in de kom. Die zit boordevol water, valt me op. Een loslopende kip tikt op het glas van de tuindeuren. Waar zouden haar vriendinnen zijn? Dan realiseer ik me ook wat er ontbreekt aan het idyllische tafereel. De kat. Sylvester, die dood is. Bij leven en welzijn dronk hij van tijd tot tijd een ferme slok uit de vissenkom, in de hoop dat hij zo ooit nog een goudvisje zou verschalken. Als een echte herderspoes hield hij de kippen een beetje bij elkaar omdat hij ze zo beter kon beschermen tegen de gevaarlijke ruwharige teckel van een paar deuren verder. Die heeft het overigens ook niet gered, maar dat is weer een heel ander zielig verhaal. Ik betrap me er op dat ik het beest een beetje mis. Wat is er aan de hand met de mens Mat? Word ik zacht en sentimenteel met het stijgen der jaren?

Ik zal de dierenvrienden in mijn gezin eens verrassen. 'Misschien moeten we eens nadenken over een nieuw poesje.'

'Och,' zegt mijn dierbare echtgenote langs haar neus weg, 'we kregen er laatst een aangeboden uit een nestje, maar zo vlak voor de vakantie leek me dat geen goed idee.'

En toch heb ik om een of andere reden het idee dat ik over echt belangrijke zaken nog gewoon mag meebeslissen.