ZES

De voorbereidingen voor verjaardag van mijn dochter zijn in volle gang. Haar broer probeert tegelijkertijd de aandacht voor zijn verjaardag een beetje aan te wakkeren. Tenslotte is hij ook over een paar daagjes jarig, twee en een halve maand na haar om precies te zijn. Maar eerlijk gezegd pakt hij het niet slim aan. In feite somt hij alle begerenswaardige dingen uit de tv-reclame op en die wil hij dan als cadeautje. Allemaal dus. Misschien is hij niet vasthoudend genoeg en dat komt dan weer omdat zijn grootste wens hem al lang is toegezegd: hij mag met een aantal vriendjes een piratenfeest geven op een piratenschip bij ons in de buurt.

Zijn zus pakt dat gewiekster aan, precies andersom. Die roept ruim van te voren een grote cadeauwens. Aanvankelijk kan daar natuurlijk geen sprake van zijn, want het geld groeit ons niet op de rug. Maar naarmate de grote dag dichterbij komt, treedt er toch een soort gewenningsproces op. Als mij dan uiteindelijk gevraagd wordt wat ik er van vind, weet ik dat de kogel eigenlijk al door de kerk is. Ik kan best streng en rechtvaardig zijn, maar eerlijk gezegd vind ik over het algemeen dat ze niet genoeg verwend worden. Gelukkig niet.

Alhoewel, als ik de discussies hoor tussen het feestvarken en de ceremoniemeesteres, haar moeder, over het aantal gasten dat wordt uitgenodigd voor het partijtje, vraag ik me toch af waar ik precies de aansluiting gemist heb.

Volgens mij gold vorig jaar nog de regel: leeftijd plus één. Dat wil zeggen dat je zeven vriendinnetjes mag uitnodigen als je zes wordt. Blijkbaar is die mooie, duidelijke regel afgeschaft want de lange lijst begint dit jaar met de a van Anne Sofie en eindigt een eindeloze discussie en zo'n veertien/vijftien namen later.

'Lekker veel cadeautjes,' constateert de zoon terecht. Ik grijp pas in als mijn dierbare echtgenote oppert dat het misschien leuk zou zijn om Alexander uit te nodigen, dat is immers een dikke vriend. Ik ben dan echt van mening dat we dat die jongen niet aan kunnen doen, ik kan me zelfs voorstellen dat het wettelijk verboden is om een jongetje van bijna zes helemaal alleen uit te nodigen op een partijtje met vijftien meiden van dezelfde leeftijd.

Tenslotte de uitnodigingen. Die doe ik. In een computertijdschrift, waarvan ik hier de naam niet zal noemen, heb ik gelezen dat zulks met een moderne computer, zoals wij hebben, een fluitje van een cent is. En wij vinden zelfgemaakt nu eenmaal leuker dan kant-en-klaar gekocht. Gisteravond heb ik tot diep in de nacht geoefend en vandaag zou het inderdaad moeten lukken.

Ze mag zelf een ontwerpje uitzoeken en na een uurtje noeste arbeid komt er inderdaad een alleraardigst werkstukje uit de printer rollen. Niet eens zo gek veel later zelfs een envelop met hartjes. We zijn apetrots op ons zelf en ik zoek in de handleiding van de printer hoe ik de teller op vijftien kan zetten.

'Mooi pappa,' zegt de dochter, 'deze stuur ik naar Anne en welke zal ik nu eens kiezen voor Merel?'